یـا رب بـیـا نـیـایـش ما را قـبـول کـن            از بـنـدۀ حـقـیـر تـو مــولا قـبـول کـن

سی روز در حضور تو ما سجده کرده‌ایم            این سجـده‌های ناقـص ما را قبول کن

یک مـاه میـهـمـان تو بودیم ای کـریم            ما را تو سـائـلان هـمـیـن‌جا قبول کن

در امتحان بـنـدگی‌ات سرشکـسـتـه‌ایم            من اعـتـراف می‌کـنـم، امّـا قـبول کـن

مهـمانی‌ات تمام شد و سفـره جمع شد            مـا را هـنـوز تـشـنـۀ دریـا قـبـول کن

شـب‌هـای قــدر ذکـر عـلـیٍ عـلـیّ مـا            پـیـچـیـد در عــوالـم بـالا، قـبــول کـن

ما که نماز و روزۀ خـوبـی نـداشـتـیم            امّا به جـان حـضرت زهـرا قبو‌ل کن

با اشک شرم خویش «وفایی» نوشت و گفت            یک شاخه گل به رسم هدایا قبو‌ل کن